son 2 yıldır tuttuğum gözyaşlarıma hakim olamıyorum nedense şu günlerde...
uzun zaman sonra hastaneye gittim ellerimin içi pul pul soyulmaya başladı çünkü
doktoru beklerken 17 nisan 2007 canlandı gözümde babam hastane odasında tahlillerin sonuçları gelmiş bir umutla bekliyoruz iyi haberi duymayı ... asistan beni yanına çağırıyor ve diyor ki bu hastalığın en önemli ilacı moral babanızın moralini yüksek tutun stresten sinirden mikroplardan uzaklaştırın ... halen konduramıyorum nasıl yani diyorum asistan cevap veriyor 'Sclc' diyor hastamız ama ilk evresi 5 yıl yaşama ihtimali var ... o an dünya başıma yıkılıyor 5 yıl ömür biçiliyor babama 2 yılı gitti 3 yılı kaldı :((hastane duvarları üstüme geliyor insan sesleri beynimde uğulduyor...ve işte o gün öğreniyorum ben Rol yapmayı... ağlamıyorum ağlayamıyorum ... çünkü inandırıcı olmam lazım babamların yanına döndüğümde onun anlamaması için gülümsemem lazım hayatımın en zor günü... ve ben gülerek giriorum içeriye önemli değilmiş diorum sadece bir yağ parçasıymış... annem yüzünde mutlu bir gülümseme babam şaşkın ... o an anlıyorum ki içi kan ağlarken gülebiliyormuş insan o gün bugündür ben etrafa şen kahkahalar atabiliyorum göşyaşlarımı içime akıtabiliyorum ... çok şey öğrendim son 2 yılda ... insan ömrü anlık belki o nedenle tadını çıkarmalı anın ... insanlar bana aptal diyor belki bu kadar güzel bir bölümün ve şansın varken neden KPSS çalışmıyorsun... çünkü biliyorum KPSS kazanma şansım yüksek ama babamın yarın yanında olabilceğimin garantisi yok ... o nedenle erteliyorum bu olayı atanıp gidersem uzakta olucam göremicem babamı sık sık tamam belki şimdi de çok fazla göremiyorum çalışıyorum ama mutluluk veriyor bana onunla aynı yerde aynı sabaha uyanmak günaydın demek bile yetiyor Allah'a dua ediyorum almasın onu bizden diye canım babamı çok ama çok seviyorum ....
